رمان طلاهای این شهر ارزانند(قسمتــــــــ5ــــــــــ)
کیان – نادر زیاد اذیتت میکنه؟
- خب نادر خان حق دارن ، من زیاد اشتباه میکنم.
و ته دلم فحشی آبدار نثار زبان دروغگویم کرد.
صدای پوزخند غول پیکر را شنیدم و کیان دست روی دستم گذاشت و به آن مدل های خانزادگیش نمی آمد
این لطافت روح .
کیان – شامتو بخور.
با غذابم بازی بازی میکردم و دوسال و اندی میشد که میلم به چیزی نمیکشید.
کیان – زرپری؟
نگاهش کردم او اشاره ای به غذای نخورده ام کرد و اینبار آن به قول پریا غول پیکر به حرف آمد.
- راحتش بذار کیان ، یه بند بهش گیر نده.
و لبخندی لب های کیان را در برگفت و من پیوند ناگسستنی میانشان را لمس کردم.
و اینبار هدف حرف هایش من شدم.
- تو هم اینقدر ساکت نباش ، از خودت بگو کنجکاریش آروم شه.
به زور و ضربی لبخندم را خوردم و توپیدن هایش هم شبیه آقا بود.
کیان – کنجکاوو خوب اومدی ، چی شد که به اینجا رسیدی زرپری؟
سر پایین انداختم و دلم از این همه بغض کهنه گرفت.
*************
لقمه ای که خاله نسرین برایم با همه ی مادرانه هایش گرفته بود را به دهان میگذاشتم و خانوم همچنان با پر
روسریش اشک می زدود.
لقمه را آرام میجویدم و کیان دست روی دستم گذاشت و من نگاهش کردم و او کنار گوشم گفت : اگه داری
اذیت میشی امشب بریم.
- بریم ، آقا هم چشم به راهه.
- به اون فکر نکن ، فعلا خودت مهمتری.
- بریم کیان.
- هر چی تو بخوای- ممنون.
روی موهای بیرون زده از روسریم را بوسید و من سنگینی نگاه امیرحسین را حس میکردم.
خاله نسرین – طوری شده عزیز دل خاله؟
کیان – نه ، فقط بعدازظهر رفع زحمت میدیم.
خاله نسرین نگاهی ترسیده دواند تا میان چشم هایم و دیدم که امیرحسین چه ماتش برد.
خاله نسرین – چرا دردت به جونم ؟ به همین زودی میخوای بری که چی؟
کیان – اونجا هم یه کم همه چی به هم پیچیده ، همین هم که تونستیم بیایم خودش خیلیه.
و خانوم بعد از این دو روز به حرف آمد و من دلم خون شد برای کیان مهربان روزهای زندگیم.
خانوم – بچمو دزدیدین ، حالا نمیتونین ببینین دو روز راحت باشه؟
- خانوم....من خودم میخوام که بریم...اینجوری واسه همه بهتره.
امیر مشت روی میز کوبید و عمو شیخی لا اله اللهی زیرلب گفت و داد امیر بالا رفت.
امیرحسین – واسه کی بهتره لامروت ؟ بری اون خراب شده که چی بشه؟
- اون خراب شده رو دوست دارم.
*************
صدای خش خش قدم هایش را شنیدم و باز هم به او پشت داشتم و او کنارم نشست.
- وقتی اومدی تو این خونه همه چی به هم ریخت ، ولی بودنت برای هممون خوب بود.
- وقتی اومدم تو این خونه هیچ حسی نداشتم ، انگار میون یه خواب راه میرفتم ، پر بودم از بی حسی ،
معلق بودن...این بی حسی حس وحشتناکی بود.
- حالا چه حسی داری؟
- این روزا هم تو همون حس معلق بودن دارم دست و پا میزنم ، قبل ترها فقط حس بدبختی داشتم اما این
روزا عادت کردم ، برام عادی شده ، دارم روزمرگی هامو تجربه میکنم.
- من واسه اون شب هیچ وقت خودمو نمیبخشم.
- بی خیال سیاوش.
- تو خیالمی پری...بدجور چسبیدی به خیالم- من سعی میکنم به اون شب فکر نکنم.
- ولی من فقط به اون شب فکر میکنم...آقا حق داره...خیلی هم حق داره.
- نمیدونم حکمت این زندگی من چیه...ولی اونقدری میدونم که اگه پام به این خونه رسیده فقط بخاطر
گناه برادرم نیست.
- تو اومدی تو ابن خونه که زندگی همه ی ما رو عوض کنی.
پوزخندی زدم و جیره سیگار امشبم را از او گرفتم و او آرام میان درخت های باغ از نظرم دور شد و خش خش
پایی نگاهم را به قامت کیان کشاند.
- با سیاوش صمیمی هستی؟
- نه صمیمی ، اون فکر میکنه به من مدیونه.
- حالا واقعا هست؟
و کنارم روی کنده ی درختی نشست.
- گفتم که فقط فکر میکنه.
- سیگار میکشی؟
سر پایین انداختم و او دست روی شانه ام فشرد و گفت : اولین بار که بهم خبر رسدی کی وارد زندگیمون شده
شوکه شدم ، عصبی شدم ، داغون شدم.
- مهم نیست....البته برای من.
- تو چشات امیدی نیست.
- شاید مدلشه.
- چرا از همه حساب میبری؟
- خب من...
- نادر بعد خان بابا ، شده رئیس این خونه؟
- اینجور معلومه.
- آزارت میده؟
- من باهاش کنار میام.- خان بابا هم آزارت میداد؟
باید میگفتم از زخم گوشه ی لبم و ردهای کمربند روی کمرم و زخم کنار شقیقه ام ؟ باید میگفتم از چشیدن
ضرب شستش روی گونه ام؟
- نه.
- چشات مثل مامانه.
و درد من همین چشم ها هستند.
- چرا به این کار تن دادی؟
- چون طاها واسه من همه چیزه...خوشبختیش هم برام همه چیزه.
- حتی به قیمت بدبختی خودت؟
- وقتی یکی واسه آدم همه چیز باشه ، یعنی همه چیزه ، یعنی خوشبختی آدم گروئه خوشبختی اونه.
- به اینا نمیگن دوست داشتن میگن از خودگذشتن.
- میگن دوست داشتن وقتی که منتظر حتی یه خبر کوچیک از اون آدمی.
- من هیچ وقت مثل خونوادم نبودم ، میبینی که قرار هم نیست مثه همه ی این آدما بیوفتم تو خط تجارت
و صنعت ، پزشکی خوندم تا چیزی بشم که خودم میخوام...ولی تو تمام آیندتو داغون کردی.
- آینده ی من میتونست قشنگ و رویایی باشه ولی...با یه عذاب وجدان بزرگ بابت بدبختی
طاها...عزیزترین کسم.
- اونقدری که تو طاها رو دوست داری طاها یه ذره هم به فکرت هست؟
- آدما وقتی خوشحالن یاد هیچکس نمیوفتن...کاش یادم نیوفته.
و او نخی سیگار از میان انگشت هایم بیرون کشید و با فندک زیپوی طلایی رنگش روشنش کرد و فندک برایم
گرفت و مثل دکترهای دیگر نبود.
- چیه؟ برای تو هم عجیبم؟
سری به تایید تکان دادم و او خندید و موهای ریخته از زیر روسریم بیرون را نرم کشید.
- تو حیفی...خیلی حیفی.
و من تنها پکی عمیق به سیگارم زدم.و حیف بودن های من فدای بودن های طاهایی که صدای نفس هایش هم حتی زیبا بود.
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد